خیسِ رحمت

در دنیایی که دست بالای دست بسیار است، زیبایی ظاهری دوره‌ای دارد، محدوده‌ای دارد، گاه مخاطب خاص می‌خواهد و گاه چه بسیار بار و رنج دارد؛ آدم هر چقدر هم که مرکز توجه باشد، آخر سر یک لحظه آرامش می‌خواهد دیگر! این‌طور می‌شود که باطن زیبا خیلی به ظاهر زیبا می‌چربد. مثل این پروانه‌ای که با همهء طرح و نقش دلفریبی که دارد، زیبایی ظاهرش چندان توجه را پی خود نگه نمی‌دارد اما اینکه صبورانه بال‌هایِ خیسِ رحمتِ خدا را در برابر تابشِ نورِ رحمتش نگه داشته تا دوباره بال بگیرد و خودش آیینه‌ء رحمت باشد، ساعت‌ها آدم را مشغول خودش می‌کند.